ما ریاضی‌خوانیم نه ریاضیدان!

ریاضی‌دانان هرگز بدون ریاضت کشیدن ریاضی‌دان نشده‌اند. معروف است که در یکی از روزهای اکتبر سال 1903، فرانک نلسون کول، ریاضی‌دان معروف آمریکایی مقاله‌ای با عنوانی نسبتاً متواضعانه در باب تجزیه‌ی اعداد بزرگ به انجمن ریاضی آمریکا ارائه داد. پیش‌تر از آن مارین مرسن کشیش معروف فرانسوی در اظهار نظری نادرست اما محرک، ادعا کرده بود که اعدادی به شکل \({{M}_{n}}={{2}^{n}}-1\) به ازای اعداد اول 2, 3 ,5 ,7 ,13,17 ,19 ,31 ,67، 127، 257 اول و به ازای سایر اعداد اول کمتر از 257 مرکب است. وقتی کول برای سخنرانی به جایگاه دعوت شد، بی آنکه حرفی بزند یا چیزی بگوید به سمت چپ تخته رفت و 2 را 67 بار در خودش ضرب کرد و سپس به‌دقت یک واحد از آن کم نمود. بدین ترتیب او \({{M}_{67}}\) را حساب کرد. سپس بدون اینکه کلمه ای بگوید، به سمت دیگر تخته رفت و حاصل ضرب زیر را حساب کرد:\[761838257287\times 193707721\]حاصل دو محاسبه دقیقاً یکسان بود. می‌گویند برای اولین بار بود که حاضران جلسه، ارائه دهنده‌ی مقاله‌ای را در این‌گونه همایش‌ها تشویق می‌کردند. کول سر جایش نشست و احدی از وی پرسشی نکرد، ولی بعدها محرمانه به دوستی اظهار کرده بود که پیدا کردن عاملهای \({{M}_{67}}\) وقت بعد از ظهر یکشنبه های 20 سال او را گرفته بود!
بد نیست بدانید که به پاس خدمات پروفسور فرانک نلسون کول هر 3 سال یکبار از سوی انجمن ریاضیات آمریکا، به ریاضی‌دانان و محقیقن برتر علم ریاضی در زمینه‌های جبر و نظریه‌ی اعداد جایزه‌ای به نام جایزه‌ی نلسون کول، اعطا می‌شود.

Frank Nelson Cole

Reference: Burton, David M. Elementary number theory. Tata McGraw-Hill Education.